Warunki przyjęcia do Międzynarodówki Komunistycznej
Pierwszy, założycielski zjazd Międzynarodówki Komunistycznej nie opracował dokładnych warunków przyjęcia poszczególnych partii do III Międzynarodówki. W chwili zwołania pierwszego zjazdu w większości krajów istniały jedynie kierunki i grupy komunistyczne. II Światowy Kongres Międzynarodówki Komunistycznej zbiera się w odmiennych warunkach. Obecnie w większości krajów istnieją już nie tylko prądy i kierunki komunistyczne, lecz także partie i organizacje komunistyczne.
Do Międzynarodówki Komunistycznej zwracają się obecnie coraz częściej partie i grupy, które do niedawna należały jeszcze do II Międzynarodówki, a teraz pragną wstąpić do III Międzynarodówki, choć faktycznie nie stały się one komunistycznymi. II Międzynarodówka została ostatecznie rozbita. Partie pośrednie oraz grupy „centrum” widząc, że sytuacja II Międzynarodówki jest zupełnie beznadziejna, usiłują znaleźć oparcie w coraz bardziej krzepnącej Międzynarodówce Komunistycznej, jednak żywiąc przy tym nadzieję zachowania takiej „autonomii”, która umożliwiałaby im prowadzenie dotychczasowej oportunistycznej lub „centrystowskiej” polityki. Międzynarodówka Komunistyczna staje się do pewnego stopnia modą.
Wyrażane teraz przez pewne grupy kierownicze „centrum” pragnienie wstąpienia do III Międzynarodówki jest pośrednim potwierdzeniem tego, że Międzynarodówka Komunistyczna zdobyła sympatię ogromnej większości świadomych robotników na całym świecie i z każdym dniem staje się coraz większą siłą.
Międzynarodówce Komunistycznej może w określonych warunkach grozić niebezpieczeństwo, że zostanie rozwodniona przez zajmujące chwiejne i połowiczne stanowisko grupy, które nie rozprawiły się jeszcze z ideologią II Międzynarodówki.
Poza tym w niektórych wielkich partiach (m.in. we Włoszech, Szwecji, Norwegii, Jugosławii), w których większość stoi na stanowisku komunizmu, istnieje dotychczas znaczne skrzydło reformistyczne i socjalpacyfistyczne, które tylko wyczekuje momentu, by znów podnieść głowę, rozpocząć aktywny sabotaż rewolucji proletariackiej i pomóc w ten sposób burżuazji i II Międzynarodówce.
Żaden komunista nie powinien zapominać o tym, czego nauczyła nas Węgierska Republika Rad. Zjednoczenie się węgierskich komunistów z reformistami dużo kosztowało węgierski proletariat.
Wobec tego II Światowy Kongres uważa za konieczne ustalić zupełnie ścisłe warunki przyjęcia nowych partii, a także wskazać partiom, które zostały już przyjęte do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązki, jakie na nich ciążą.
II Kongres Międzynarodówki Komunistycznej uchwala: warunki przynależności do Międzynarodówki Komunistycznej są następujące:
Codzienna propaganda i agitacja powinny mieć prawdziwie komunistyczny charakter. Wszystkie organy prasowe znajdujące się w rękach partii powinny być redagowane przez godnych zaufania komunistów, którzy dowiedli swej wierności sprawie rewolucji proletariackiej. O dyktaturze proletariatu należy mówić nie tak, jak się zwykło mawiać o utartej, wyuczonej formule, należy propagować ją w ten sposób, by dla każdego szeregowego robotnika, robotnicy, żołnierza i chłopa konieczność jej wypływała z zaczerpniętych z życia faktów, systematycznie, codziennie naświetlanych przez naszą prasę.
Prasa periodyczna i nieperiodyczna oraz wszystkie wydawnictwa powinny być całkowicie podporządkowane Komitetowi Centralnemu partii niezależnie od tego, czy partia jako całość jest w danej chwili legalna, czy też nielegalna; jest rzeczą niedopuszczalną, by wydawnictwa, nadużywając autonomii, prowadziły politykę, która nie jest w całkowitej zgodzie z polityką partii.
Na łamach gazet, na zgromadzeniach ludowych, w związku zawodowym, w spółdzielni — wszędzie, gdzie zwolennicy III Międzynarodówki uzyskają dostęp — należy systematycznie i bezwzględnie piętnować nie tylko burżuazję, lecz również jej pomocników, reformistów wszelkich odcieni.
Każda organizacja, która pragnie należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązana jest planowo i systematycznie usuwać z wszelkich choć trochę odpowiedzialnych stanowisk w ruchu robotniczym (organizacja partyjna, redakcja, związek zawodowy, frakcja parlamentarna, spółdzielnia, municypalitet itp.) reformistów i zwolenników „centrum”, a na ich miejsce stawiać godnych zaufania komunistów — nie przejmując się tym, że czasem wypadnie na początku zastąpić „doświadczonych” działaczy szeregowymi robotnikami.
Prawie we wszystkich krajach Europy i Ameryki walka klasowa wchodzi w okres wojny domowej. W takich warunkach komuniści nie mogą żywić zaufania do burżuazyjnej praworządności. Obowiązani są oni tworzyć wszędzie równoległy aparat nielegalny, który w decydującej chwili mógłby pomóc partii w wypełnieniu jej obowiązku wobec rewolucji. We wszystkich krajach, w których komuniści, wskutek stanu wyjątkowego lub ustaw wyjątkowych, nie mają możności legalnego prowadzenia swej pracy, bezwzględnie konieczne jest łączenie pracy legalnej i nielegalnej.
Obowiązek krzewienia idei komunistycznych obejmuje ścisły obowiązek prowadzenia systematycznej i energicznej propagandy w wojsku. Tam, gdzie taką pracę agitacyjną uniemożliwiają ustawy wyjątkowe, należy prowadzić ją nielegalnie. Wyrzeczenie się takiej pracy byłoby równoznaczne ze sprzeniewierzeniem się obowiązkom rewolucyjnym i nie dałoby się pogodzić z przynależnością do III Międzynarodówki.
Konieczna jest systematyczna i planowa agitacja na wsi. Klasa robotnicza nie może utrwalić swego zwycięstwa, jeśli nie będzie miała za sobą chociażby części wiejskich parobków i najbiedniejszych chłopów i nie zneutralizuje swoją polityką pozostałej części wsi. Działalność komunistyczna na wsi nabiera w obecnym okresie pierwszorzędnego znaczenia. Należy ją prowadzić przede wszystkim za pośrednictwem miejskich i wiejskich robotników-komunistów, którzy mają ścisłą łączność ze wsią. Wyrzeczenie się tej działalności lub przekazanie jej w niepewne ręce półreformistów równoznaczne jest z wyrzeczeniem się rewolucji proletariackiej.
Każda partia, która pragnie należeć do III Międzynarodówki, obowiązana jest demaskować nie tylko jawny socjalpatriotyzm, lecz również fałsz i obłudę socjalpacyfizmu: należy systematycznie wykazywać robotnikom, że bez rewolucyjnego obalenia kapitalizmu żadne międzynarodowe sądy rozjemcze, żadne rozmowy o ograniczeniu zbrojeń, żadna „demokratyczna” reorganizacja Ligi Narodów nie ocalą ludzkości przed nowymi wojnami imperialistycznymi.
Partie, które pragną należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązane są uznać konieczność całkowitego i absolutnego zerwania z reformizmem i z polityką „centrum” oraz propagować to zerwanie w jak najszerszych kręgach członków partii. Bez tego niemożliwa jest konsekwentna polityka komunistyczna.
Międzynarodówka Komunistyczna żąda w sposób bezwzględny i ultymatywny, by zerwania tego dokonano w jak najkrótszym terminie. Międzynarodówka Komunistyczna nie może godzić się z tym, by niewątpliwi reformiści, jak np. Turati, Modigliani i inni, mieli prawo uważać się za członków III Międzynarodówki. Taki stan rzeczy doprowadzałby do tego, że III Międzynarodówka w poważnym stopniu upodobniłaby się do II Międzynarodówki, która zakończyła swój żywot.
Partie tych krajów, których burżuazja posiada kolonie i uciska inne narody, muszą w kwestii kolonii i narodowości uciskanych mieć szczególnie jasną i wyraźną linię. Każda partia, która pragnie należeć do III Międzynarodówki, obowiązana jest bezlitośnie demaskować machinacje „swoich” imperialistów w koloniach, popierać nie w słowach, lecz czynem każdy ruch wyzwoleńczy w koloniach, żądać przepędzenia z tych kolonii swoich rodzimych imperialistów, kultywować w sercach robotników swego kraju prawdziwie braterski stosunek do ludności pracującej kolonii i uciskanych narodowości oraz prowadzić systematyczną agitację wśród żołnierzy ze swojego kraju, tak by nie brali udziału w uciskaniu ludów kolonialnych.
Każda partia, która pragnie należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązana jest prowadzić systematyczną i wytrwałą działalność komunistyczną w związkach zawodowych, w radach robotniczych i w komitetach fabrycznych, w spółdzielniach i w innych masowych organizacjach robotniczych. Wewnątrz tych organizacji należy tworzyć komórki komunistyczne, które długotrwałą i uporczywą pracą powinny zdobywać związki zawodowe itp. dla sprawy komunizmu. Komórki te obowiązane są w swej codziennej pracy demaskować na każdym kroku zdradę socjalpatriotów i chwiejność „centrum”. Te komórki komunistyczne powinny być całkowicie podporządkowane partii jako całości.
Partia, która należy do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązana jest prowadzić uporczywą walkę z Amsterdamską „Międzynarodówką” żółtych związków zawodowych. Powinna wytrwale propagować wśród robotników zorganizowanych w związkach zawodowych konieczność zerwania z żółtą Amsterdamską Międzynarodówką. Powinna wszystkimi środkami wesprzeć powstające międzynarodowe zjednoczenie czerwonych związków zawodowych, zbliżonych do Międzynarodówki Komunistycznej.
Partie, które pragną należeć do III Międzynarodówki, obowiązane są dokonać rewizji składu osobowego swoich frakcji parlamentarnych, usunąć z nich elementy niepewne, podporządkować te frakcje nie w słowach, lecz faktycznie komitetom centralnym partii, żądać od każdego parlamentarzysty-komunisty podporządkowania całej swej pracy potrzebom prawdziwie rewolucyjnej propagandy i agitacji.
Partie należące do Międzynarodówki Komunistycznej powinny być zbudowane na zasadzie centralizmu demokratycznego. W obecnym okresie zaostrzonej wojny domowej partia komunistyczna może spełnić swój obowiązek jedynie w tym wypadku, jeśli będzie zorganizowana w sposób najbardziej scentralizowany, jeśli panować w niej będzie żelazna dyscyplina oraz jeśli jej centralna instancja partyjna będzie organem władnym i autorytatywnym, posiadającym szerokie pełnomocnictwa i cieszącym się powszechnym zaufaniem członków partii.
Partie komunistyczne tych krajów, w których komuniści prowadzą swoją działalność legalnie, powinny przeprowadzać okresowe czystki (weryfikacje) składu osobowego organizacji partyjnych w celu systematycznego oczyszczania partii z elementów drobnomieszczańskich, które nieuchronnie wślizgują się do jej szeregów.
Każda partia, która pragnie należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, obowiązana jest udzielać bezwzględnego poparcia każdej republice radzieckiej w jej walce z siłami kontrrewolucji. Partie komunistyczne powinny prowadzić nieugiętą propagandę na rzecz tego, by robotnicy odmawiali przewozu sprzętu wojskowego, którego adresatami są wrogowie republik radzieckich; powinny prowadzić legalną lub nielegalną propagandę wśród wojsk wysyłanych w celu zdławienia republik robotniczych itp.
Partie, które zachowują jeszcze dotychczas stare, socjaldemokratyczne programy, obowiązane są w możliwie najkrótszym terminie zrewidować te programy i opracować, odpowiednio do szczególnych warunków swego kraju, nowy, komunistyczny program w duchu uchwał Międzynarodówki Komunistycznej. Programy każdej partii należącej do Międzynarodówki Komunistycznej powinny być z reguły zatwierdzane przez najbliższy kongres Międzynarodówki Komunistycznej lub przez jej Komitet Wykonawczy. W wypadku niezatwierdzenia programu tej czy innej partii przez Komitet Wykonawczy Międzynarodówki Komunistycznej dana partia ma prawo odwołać się do kongresu Międzynarodówki Komunistycznej.
Wszystkie uchwały zjazdów Międzynarodówki Komunistycznej, jak i uchwały jej Komitetu Wykonawczego, są obowiązujące dla wszystkich partii wchodzących w skład Międzynarodówki Komunistycznej. Międzynarodówka Komunistyczna, która działa w warunkach niezwykle zaostrzonej wojny domowej, powinna być zbudowana w sposób o wiele bardziej scentralizowany, niż to było w II Międzynarodówce. Równocześnie Międzynarodówka Komunistyczna i jej Komitet Wykonawczy w całej swej pracy obowiązane są, oczywiście, uwzględniać całą różnorodność warunków, w których muszą walczyć i działać różne partie, oraz podejmować ogólnie obowiązujące uchwały tylko w takich sprawach, w których uchwały takie są możliwe.
Wszystkie partie, które pragną należeć do Międzynarodówki Komunistycznej, powinny w związku z tym wszystkim zmienić swoją nazwę. Każda partia pragnąca należeć do Międzynarodówki Komunistycznej powinna mieć nazwę: komunistyczna partia takiego a takiego kraju (sekcja III Międzynarodówki Komunistycznej). Kwestia nazwy jest nie tylko kwestią formalną, lecz bardzo ważną kwestią polityczną. Międzynarodówka Komunistyczna wypowiedziała zdecydowaną walkę całemu burżuazyjnemu światu i wszystkim żółtym partiom socjaldemokratycznym. Jest rzeczą nieodzowną, by różnica między partiami komunistycznymi a starymi, oficjalnymi partiami „socjaldemokratycznymi” czy „socjalistycznymi”, które zdradziły sztandar klasy robotniczej, była absolutnie jasna dla każdego szeregowego człowieka pracy.
Wszystkie główne organy prasowe partii każdego kraju obowiązane są publikować wszystkie ważne oficjalne dokumenty Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej.
Wszystkie partie należące do Międzynarodówki Komunistycznej oraz te, które ubiegają się o członkostwo, obowiązane są zwołać bezzwłocznie, a w każdym razie w ciągu czterech miesięcy od II Kongresu Międzynarodówki Komunistycznej, zjazd nadzwyczajny poświęcony przestudiowaniu wszystkich niniejszych warunków przyjęcia. Wszystkie centrale partyjne powinny w związku z tym zadbać o to, by uchwały II Kongresu Międzynarodówki Komunistycznej podane zostały do wiadomości wszystkich organizacji lokalnych.
Partie, które chciałyby obecnie wstąpić do III Międzynarodówki, ale dotychczas nie zmieniły radykalnie swej poprzedniej taktyki, muszą przed wstąpieniem do III Międzynarodówki postarać się o to, aby w skład ich Komitetu Centralnego i wszystkich najważniejszych centralnych instytucji partii wchodzili co najmniej w dwóch trzecich tacy towarzysze, którzy jeszcze przed II Kongresem Międzynarodówki Komunistycznej wypowiadali się publicznie w sposób niedwuznaczny za wstąpieniem do III Międzynarodówki. Wyjątki są dopuszczalne na mocy decyzji Komitetu Wykonawczego III Międzynarodówki. Komitet Wykonawczy Międzynarodówki Komunistycznej ma prawo robić wyjątki również dla wymienionych w § 7 przedstawicieli „centrum”.
Członkowie, którzy zasadniczo odrzucają warunki i tezy wypracowane przez Międzynarodówkę Komunistyczną, muszą zostać wydaleni z partii. To samo tyczy się szczególnie delegatów na zjazdy nadzwyczajne.